بازتاب «عواطف انسانی» در اشعار فریدون مشیری

فریدون مشیری یکی از بزرگ‌ترین سرایندگان پرشور اشعار عاشقانه که بیش از پنجاه سال، عاشقانه به جهان و انسان اندیشیده است. با توجه به آنکه در بررسی تاریخ ادبیات هر عصر و پیوند آن با اجتماع باید افکار و اندیشه‌های رایج در آن دوره شناسایی شود، این مقاله می‌تواند به شناخت بهتر این شاعر و شناخت غیرمستقیم تاریخ اجتماعی و فکری ایرانیان و تاریخ ادبیات دوران معاصر یاری کند. از آنجا که مضمون «عشق» در اشعار مشیری از جمله مضامین پربسامد است، نگارندگان کوشیده‌اند عواطف شاعر را در دو دستۀ عواطف فردی و عواطف اجتماعی، بررسی و تحلیل و طبقه‌بندی کنند و بسامد آن را در اشعار او نشان دهند. نتیجه آنکه مشیری بیشتر از آنکه به عواطف فردی توجه داشته باشد، نگاهش معطوف به عواطف اجتماعی است. روش پژوهش در این مقاله به‌صورت کتابخانه‌ای و اسنادی و براساس شیوۀ یادداشت‌‌برداری از منابع مکتوب و غیرمیدانی است.